آموزش کامل جملات شرطی نوع صفر در انگلیسی

تفاوت شرطی نوع صفر و دیگر شرطی‌ها:

• شرطی نوع صفر برای بیان حقایق کلی استفاده می‌شود. این نوع شرطی حتمی است و احتمال وقوع آن 100% است.

• شرطی اول برای بیان احتمال وقوع چیزی در آینده استفاده می‌شود. این نوع شرطی ممکن است و احتمال وقوع آن کمتر از 100% است.

• شرطی دوم برای بیان احتمال وقوع چیزی که در حال یا آینده بعید است اتفاق بیفتد استفاده می‌شود. این نوع شرطی بعید است و احتمال وقوع آن کمتر از 50% است.

• شرطی سوم برای بیان نتیجه‌ای که در گذشته اتفاق نیفتاده است استفاده می‌شود. این نوع شرطی غیرواقعی است و احتمال وقوع آن صفر است.

اشتباه رایجی که زبان‌آموزان هنگام استفاده از جملات شرطی مرتکب می‌شوند:

• اضافه کردن فعل وجهی «would» به بند فرعی (subordinate clause)

در حالی که «would» اغلب در بند اصلی (if-clause) جملات شرطی دوم، سوم یا مختلط (mixed conditional) استفاده می‌شود، اضافه کردن «would» به بند فرعی اشتباه است.

به عنوان مثال:

If you would get ready sooner, you would arrive there sooner.

این جمله اشتباه است. جمله صحیح به این صورت است:

If you got ready sooner, you would arrive there sooner.

مثال دیگر:

If he would have helped me, I might have paid.

این جمله نیز اشتباه است. جمله صحیح به این صورت است:

If he had helped me, I might have paid.

برای اطلاع از نکات بیشتر در رابطه با جملات شرطی نوع صفر و آشنایی با گرامر این جملات در انگلیسی می توانید به مقاله آموزش گرامر شرطی نوع صفر  سر بزنید.